De voorbije weken waren enorm zwaar. De moed zakte me even volledig in de schoenen, wist geen blijf met mezelf en een heleboel negatieve gedachten overheersten. Het was donker en op sommige momenten zelfs pikzwart.
Ik ben een aantal mensen enorm dankbaar die het van dichtbij hebben meegemaakt, me hebben opgevangen en weer wat motivatie gegeven hebben om door te gaan.
De (enorme) dieptepunten horen erbij en is ook belangrijk om het te benoemen vind ik.
Wat ik steeds vaker merk, is dat ik uit die dieptes bepaalde dingen leer, zaken die ik later zal nodig hebben.
Mijn rugzakje word(t) gevuld.
( ja, sorry, d, dt, t... Je snapt wel wat ik bedoel)
Soms moet je even een stapje achteruit zetten… of zelfs 2, 3, … zo veel als nodig.
En daarna er weer tegenaan gaan. (Don’t forget that shit.) Er hebben al een aantal mensen dit tegen me gezegd.
In het begin vond ik dat moeilijk, want ik wil het perfect doen en dan zet je geen stapje achteruit. Enkele vooruit, zonder te ‘falen’.
Maar zo werkt het niet en dat inzien is niet altijd even makkelijk, maar heel af en toe kan ik dat toelaten. Steeds vaker en vaker. Denk ik.
Hehe, even dikke pluim voor me. Dit zwart-op-wit zetten is
(al zeg ik het zelf) een goede stap.
11 augustus ’22
Ik wou eens een dagje naar Brugge. Gewoon zomaar, want ik had daar zin in.
Best lang geleden dat ik zo nog eens een dagje wegging EN dan bedoel ik echt een hele dag. ’s Morgens vroeg vertrekken en in de avond pas naar huis.
Voor velen niet ‘het van het’, maar voor mij was dit beangstigend.
De drukte, eten & drinken in het openbaar, sociaal contact, …
But guess what… Heb me in lange tijd niet zo goed gevoelt. Echt waar. De dag was geweldig EN ik heb op restaurant gegeten!!!
Big recovery win.
Zoals velen wel al hadden gelezen op facebook en Instagram… Ik ontmoette Lieke Hester.
Als je het nog niet gelezen heb… Neem dan zeker een kijkje in mijn laatste insta en fb post.
Dit maakte mijn dag nog beter, want een droom om haar te zien en een foto te vragen, kwam uit.
De foto die je hiernaast ziet staat momenteel op mijn achtergrond van mijn telefoon. Een dagelijkse herinnering en motivatie.
Een moment dat ik niet snel zal vergeten.
Momenteel probeer ik dat gevoel van het dagje Brugge vast te houden, maar dat is niet eenvoudig.
De stress voor het herexamen is enorm. Helaas heb ik nog niet heel veel kunnen doen aangezien het niet super met me ging. Ik doe wat ik kan, maar wat als het weer niet genoeg zal zijn?
Die vraag spookt door mijn hoofdje, maar ondanks dat ga ik proberen en meer kan ik niet doen.
Veel liefs,
Phebe <3
Reactie plaatsen
Reacties